ترجمه کد منبع به منبع از PowerShell با استفاده از هوش مصنوعی شامل استفاده از تکنیک‌های پردازش زبان طبیعی (NLP) و الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای تجزیه و تحلیل و درک کد منبع است.
| مشکل ترجمه | مثال نحوی PowerShell | مثال نحوی Objective-C | امتیاز (۱-۱۰) |
|---|---|---|---|
| اعلام متغیر و دامنه | $variable = "Hello" |
NSString *variable = @"Hello"; |
۴ |
| تعریف تابع | function Get-Message { return "Hello" } |
- (NSString *)getMessage { return @"Hello"; } |
۵ |
| مدیریت آرایه | $array = @(1, 2, 3) |
NSArray *array = @[@1, @2, @3]; |
۶ |
| عبارات شرطی | if ($condition) { "True" } |
if (condition) { NSLog(@"True"); } |
۳ |
| ساختارهای حلقه | foreach ($item in $collection) { ... } |
for (id item in collection) { ... } |
۵ |
| مدیریت خطا | try { ... } catch { ... } |
@try { ... } @catch (NSException *e) { ... } |
۷ |
| Cmdlet ها در مقابل متدها | Get-Process |
[self getProcess]; |
۸ |
| ایجاد شی | $obj = New-Object PSObject -Property @{ Name="Test" } |
MyClass *obj = [[MyClass alloc] init]; |
۶ |
| استفاده از پایپ‌لاین | Get-Process | Where-Object { $_.CPU -gt 100 } |
NSArray *filtered = [processes filteredArrayUsingPredicate:predicate]; |
۷ |
| سیستم نوع | [string]$var = "Hello" |
NSString *var = @"Hello"; |
۴ |
در PowerShell، متغیرها با پیشوند $ اعلام می‌شوند و دامنه آن‌ها توسط زمینه‌ای که در آن تعریف شده‌اند تعیین می‌شود. به عنوان مثال:
$variable = "Hello"
در Objective-C، متغیرها با نوع و یک ستاره برای اشاره‌گرها اعلام می‌شوند. به عنوان مثال:
NSString *variable = @"Hello";
منابع:
PowerShell توابع را با استفاده از کلمه کلیدی function تعریف می‌کند، در حالی که Objective-C از تعریف متدها با نوع بازگشتی استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
function Get-Message { return "Hello" }
Objective-C:
- (NSString *)getMessage { return @"Hello"; }
منابع:
PowerShell از نحو @() برای ایجاد آرایه‌ها استفاده می‌کند، در حالی که Objective-C از NSArray استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
$array = @(1, 2, 3)
Objective-C:
NSArray *array = @[@1, @2, @3];
منابع:
PowerShell از یک عبارت if ساده استفاده می‌کند، در حالی که Objective-C نیاز به پرانتز در اطراف شرط دارد. به عنوان مثال:
PowerShell:
if ($condition) { "True" }
Objective-C:
if (condition) { NSLog(@"True"); }
منابع:
حلقه foreach در PowerShell با حلقه for-in در Objective-C متفاوت است. به عنوان مثال:
PowerShell:
foreach ($item in $collection) { ... }
Objective-C:
for (id item in collection) { ... }
منابع:
PowerShell از try و catch استفاده می‌کند، در حالی که Objective-C از @try و @catch استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
try { ... } catch { ... }
Objective-C:
@try { ... } @catch (NSException *e) { ... }
منابع:
Cmdlet های PowerShell توابع داخلی هستند، در حالی که Objective-C از متدها استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
Get-Process
Objective-C:
[self getProcess];
منابع:
ایجاد اشیاء در PowerShell و Objective-C از نظر نحوی متفاوت است. به عنوان مثال:
PowerShell:
$obj = New-Object PSObject -Property @{ Name="Test" }
Objective-C:
MyClass *obj = [[MyClass alloc] init];
منابع:
پایپ‌لاین PowerShell اجازه زنجیره‌ای کردن دستورات را می‌دهد، در حالی که Objective-C از متدها برای فیلتر کردن مجموعه‌ها استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
Get-Process | Where-Object { $_.CPU -gt 100 }
Objective-C:
NSArray *filtered = [processes filteredArrayUsingPredicate:predicate];
منابع:
PowerShell از حاشیه‌نویسی نوع در پرانتزهای مربع استفاده می‌کند، در حالی که Objective-C از ستاره‌ها برای اشاره‌گرها استفاده می‌کند. به عنوان مثال:
PowerShell:
[string]$var = "Hello"
Objective-C:
NSString *var = @"Hello";
منابع: